محیط مدرسه بهترین محیط برای شناسایی و تشخیص این اختلال است. کودک بعد از ۷سالگی وارد محیطی با قوانین مشخص به نام مدرسه می‌شود و نیاز به پیروی از نظم خاصی دارد. درست در این زمان است که علائم این اختلال، پررنگ‌تر شده و کودک با علائم بالینی پرخاشگری، پرحرفی، پرتحرکی در سر کلاس، نظم کلاس را برهم‌زدن، نمرات پایین و… به اولیای مدرسه معرفی می‌شود.وقتی بیش‌فعالی تشخیص داده می‌شود که کودک هم در خانه و هم در مدرسه، نشانه‌های این اختلال را نشان دهد. در صورتی که نشانه‌ها محدود به فقط یک محیط (خانه یا مدرسه) باشند، نمی‌توان تشخیص ADHD را داد بلکه باید در این صورت به دنبال یک مشکل رفتاری دیگر گشت.
اختلال ADHD پیامدهای تحصیلی، رفتاری، اجتماعی و هیجانی بدی در کودکان ایجاد می‌کند. از جمله پیامدهای تحصیلی این اختلال، بروز مشکل در یک یا چند ماده درسی است.از مهم‌ترین پیامدهای تحصیلی این اختلال، بروز مشکل در دروس ریاضی و دیکته است که مستلزم توجه و تمرکز ذهنی است.  کودکان ADHD از نظر عملکرد تحصیلی بسیار پایین‌تر از سطح هوشی خود هستند. ممکن است برخی مبتلایان به ADHD از نظر درسی در سطح قابل قبولی باشند اما این کودکان عموماً از سطح هوشی بالایی برخوردارند. این کودکان علاوه بر مشکلاتی که سرکلاس درس دارند، در سر جلسه امتحان نیز مسائل و مشکلات خاصی دارند؛ از جمله جاانداختن سؤالات به دلیل بی‌توجهی یا عجله‌کردن در زود‌تحویل‌دادن ورقه امتحانی و در نتیجه بی‌دقتی در پاسخ دادن به سؤالات، اشتباه در خواندن سؤالات و… . در مورد پیامدهای رفتاری و هیجانی این اختلال و در نتیجه نحوه برخورد مبتلایان با معلم و همسالانشان باید گفت این کودکان از نظر عاطفی بی‌ثبات هستند و خلقشان به‌ طور ناگهانی تغییر می‌کند، به طوری که ممکن است به‌سرعت از مهربانی به بداخلاقی و پرخاشگری تغییر کند. به علاوه بسیار حساس و زودرنج بوده و در مقابل با همسالان‌شان بسیار طرد شده و به آنها به عنوان مزاحم نگاه می‌شود.

این کودکان در تعامل با همسالانشان رفتاری کاملاً ناپخته، خودخواهانه و پرخاشگرانه دارند. آنها در بازی‌های آرام، تمرکز و آرامش لازم را ندارند و در بازی‌های گروهی، نوبت را رعایت نکرده و قلدری می‌کنند، سرزده واردبازی کودکان دیگر شده و فعالیت یا صحبت آنها را قطع می‌کنند.  آنچه بدیهی به نظر می‌رسد این است که نحوه برخورد معلمان با این کودکان بسیار مهم و سرنوشت‌ساز است و در واقع کلید اصلی موفقیت یا عدم موفقیت این دانش‌آموزان در امر تحصیل، نحوه برخورد معلمان و روش تدریسی است که آنها به کار می‌برند.
معلمان باید میزان عیب‌جویی و انتقاد از این دانش‌آموزان را تا حداقل ممکن کاهش دهند، میزان توجهشان به این کودکان باید متناسب بوده و کم و زیاد نشود، باید همکاری مداوم و لازم را در برنامه اصلاحی کلاس داشته باشند، یک رابطه عاطفی بسیار سازنده و مثبت بین خود و دانش‌آموزان ADHD به وجود بیاورند و همزمان با مشاور مدرسه، مدیر، والدین کودکان، روان‌شناس و روان‌پزشک کودک در ارتباط باشند.
مسلماً تدریس و آموزش به این دانش‌آموزان باید درموقعیت‌هایی باشد که توجه آنها به معلم است. برای این دانش‌آموزان باید هر بار و در هر زمان فقط یک تکلیف تحصیلی تعیین کرد. تکالیف طولانی و زمانبر باید به بخش‌های کوچکتری تقسیم شوند تا حجم فشار به فراخنای توجهشان کاهش یابد. دستور انجام کار باید مرحله به مرحله به دانش‌آموزان داده شود و پس از آن باید از آنها خواست که آن را تکرار کنند تا از فهمیدن مطلب توسط آنها اطمینان حاصل شود.
باتوجه به توضیحاتی که داده شد، به نظر می‌رسد که لازم است برای آموزش کودکان ADHD از کلاس‌های ویژه استفاده کرد.
این توانمندی معلم است که به کودکان ناهمگون، از کندذهن گرفته تا تیزهوش که بر سر یک کلاس حضور دارند، به میزان نیاز و توانمندی آنها مطلب ارائه کند و مسلماً اگر بدرفتاری کودکADHD به وضوح مخرب‌تر از آن بود که در برنامه منظم کلاسی درمان گردد، انجام یک برنامه در موقعیت محدود (مثلاً کلاس آموزش ویژه) توصیه می‌شود که می‌توان با کمک مشاور مدرسه و با همراهی والدین آن را برنامه‌ریزی و مطرح کرد.
از آنجا که عوامل متعددی از جمله عوامل روانی، اجتماعی، فیزیولوژیکی، ژنتیکی، رشدی و عصبی در ایجاد این اختلال دخالت دارند، شناخت کافی و مشخصی در مورد سبب‌شناسی این اختلال در دست نیست و این امر باعث شده که روش‌های درمانی مشخص و قاطعی هم مطرح نشود. با این حال در درمان این بیماری از دارودرمانی مثل ریتالین، روان‌درمانی کوتاه‌مدت، روش‌های اصلاح و کنترل رفتار، آموزش معلمان و والدین و یا ترکیبی از همه این روش‌ها استفاده می‌شود.   آنچه بیشترین تأثیر را بر روند و تأثیر درمان می‌گذارد، تشخیص به موقع و زودهنگام اختلال و ارجاع سریع کودک به متخصصان است که امکان کاهش آسیب را فراهم می‌سازد.