اختلال اضطراب فراگیر، به عنوان یک اختلال مزمن غالبا چند سال پیش از افسردگی خود را نمایان می­ کند. معمولا افراد مبتلا به این اختلال، مشکلات خود را “عادی و طبیعی” می دانند و اغلب خود را افرادی “نگران” توصیف می­ کنند. اما نگرانی برای این افراد وضعیت دوگانه­ ای ایجاد می­ کند، به صورتی که آنان معتقدند نگرانی از یک­سو به آنان کمک می­ کند در برابر شرایط استرس ­زا آمادگی لازم را داشته باشند و از سوی دیگر فکر می­ کنند این نگرانی برای آنها مشکل­ ساز شده و باید سریعا آن را متوقف کنند. علائم و نشانه­ های اختلال اضطراب فراگیر عبارتند از نگرانی شدید و مزمن همراه با علائم جسمانی. سایر نشانه ه­ا عبارتند از خستگی زود هنگام، بی­ قراری، تحریک­ پذیری، تنش عضلانی و بی­ خوابی.

نگرانی درباره مسائل مختلف، ویژگی متمایزکننده اختلال اضطراب فراگیر از سایر اختلال­های اضطرابی است. در واقع، افراد مبتلا به این اختلال، اغلب در مورد مسائل مختلف نگران هستند و این نگرانی محدود به موقعیت­ یا شرایط خاصی نیست. این اختلال در زنان نسبت به مردان شایع ­تر است (نسبت ابتلای زنان به مردان 5/2 به 1 است).

سایر اختلالات روان­شناختی که در فرد مبتلا به اضطراب فراگیر دیده می­ شود عبارتند از اضطراب اجتماعی، هراس یا فوبی خاص، افسردگی، سندروم روده تحریک پذیر و اختلال شخصیت. 90 درصد افراد مبتلا به اختلال اضطراب فراگیر، در طول زندگی خود حداقل یک اختلال روانشناختی دیگر را هم تجربه می­ کنند، که افسردگی شایع­ ترین آنها می باشد و درجات شدید این اختلال می ­تواند این افراد حتی در معرض خودکشی قرار دهد.

افراد مبتلا به نگرانی مزمن، معمولا گزارش می­ کنند که والدینی بیش از حد مراقبت کننده داشته ­اند، محبت کمتری از جانب والدین خود دریافت کرده­ اند، والدین آنها در کودکی با هم رابطه سردی داشته­ اند و یا از هم جدا شده ­اند و مشکلات زیادی در یادآوری تجربیات کودکی دارند.

علی­رغم مزمن بودن اختلال اضطراب فراگیر و همچنین احتمال خیلی پایین بهبودی خود به خودی آن، جای امیدواری است که امروزه شاهد درمان­ های موثری برای این اختلال هستیم.